Niedawno prezentowaliśmy koci niezbędnik w artykule pod tytułem „Wyprawka dla kota„. Dziś natomiast postanowiliśmy podsunąć kilka pomysłów na to, co można zrobić, by kociak zadomowił się u nas bez większych problemów.

Przy okazji przywiezienia kota do nowego domu świeżo upieczony właściciel powinien zadbać o to, by pierwsze kilka dni mieć wolne od zobowiązań, które
powodowałyby dłuższe okresy nieobecności – ten czas jest dla zwierzęcia niezwykle stresujący i powinno jak najwięcej przebywać w obecności człowieka.
Nie tylko uspokoi to kocie nerwy, ułatwi także nawiązanie pierwszej nici porozumienia i przyjaźni z nowym właścicielem.

Przy okazji warto zaznaczyć, że kot wybierze sobie “ulubionego” domownika, którego będzie chętniej słuchać i z którym będzie chciał więcej przebywać. Więź taka może nawiązać się na różne sposoby – może to być ta osoba, która najwięcej bawi się z małym kociakiem lub ta, która najczęściej go karmi albo ta, która okazuje mu najwięcej czułości w postaci głaskania i drapania. Dobrze jest zatem uświadomić wszystkim członkom rodziny, zwłaszcza dzieciom, że mogą nie zostać wybrane na “ulubieńca” i że zmuszanie kociaka do częstszego kontaktu nie pomoże, a może wręcz zaszkodzić.

W ciągu pierwszych godzin w nowym domu kot powinien otrzymać dużo przestrzeni, lecz pozostawać pod czujną obserwacją. Może on wykorzystać ten czas na zwiedzenie nowego otoczenia, zaszycie się w ciemnym kącie lub poszukanie ludzkiej czułości – dowolna z tych rzeczy powinna mu zostać umożliwiona. Jeśli nie wykazuje oznak nadmiernego stresu, można pokazać mu gdzie znajdują się jego miseczki i kuweta.

Kiedy zwierzak oswoi się już otoczeniem stopniowo zacznie badać wszystkie dostępne opcje, czyli co mu wolno, a czego nie. Niezwykle ważne jest, by
reagować od razu, lecz nie agresywnie. Zwierzak powinien być zganiany ze stołu, cierpliwie odprowadzany do kuwety, jeśli załatwi się gdziekolwiek indziej, ganiony za drapanie tapet itp. Przemoc w takich momentach jest niedopuszczalna. Bicie czy wrzaski mogą wyrządzić nieodwracalną szkodę. Jeśli werbalne karcenie nie pomaga, można zwierzę delikatnie odepchnąć lub klepnąć (nigdy po głowie!) lub na 15 minut zamknąć w odosobnieniu, na przykład w łazience. Niektórzy właściciele mogą też odkryć, że postraszenie kota spryskiwaczem do kwiatków odnosi doskonałe efekty wychowawcze. Dobrze jest od samego początku stosować ten sam sygnał głosowy, który dzięki odruchowi Pawłowa skojarzony zostanie z karą.

Jeśli już kot jest za coś karcony lub nagradzany, decyzja taka powinna być konsekwentna, nie tylko ze strony samego karającego, ale też całej rodziny. Jeśli zwierzak jest przez jedną osobę ganiony za dane zachowanie, a drugi domownik w ogóle nie reaguje na złe zachowanie lub wręcz zachowuje się przyjaźnie, kot nie jest w stanie odpowiednio zinterpretować wszystkich sygnałów i jego wychowanie może okazać się kłopotliwe.

Kierując się tą samą zasadą właściciele nie powinni ignorować kota lub odnosić się do niego niechętnie jeśli nie zrobił nic złego. Dlatego nie tylko w pierwszym okresie, ale także później właściciele powinni być w stanie poświęcić choć odrobinę czasu każdego dnia na zabawę czy przytulanie. Jeśli każdy członek rodziny podejmie taką decyzję, kociak nigdy nie powinien się czuć odrzucony czy osamotniony, a co za tym idzie – nie powinien w odwecie “karać” ludzi. Celowe złe zachowanie kota może być również sygnałem dla właścicieli – jeśli dobrze wychowany zwierzak nagle zaczyna wchodzi w miejsca, gdzie wie, że nie powinno go być, czy zaczepiać człowieka pazurami, może to znaczyć, że próbuje zwrócić na siebie uwagę.

Pamiętajmy, że każdy kot jest inny i przede wszystkim potrzebny jest czas na poznanie jego charakteru, typowych zachowań oraz preferencji.