Bastardy, czyli mieszanki, hybrydy ptaków ozdobnych z naturalnymi krajowymi gatunkami są coraz popularniejsze w Polsce.
Najczęściej spotykane jest skrzyżowanie kanarka (Serinus canaria) z ptakami innego gatunku, np. szczygła (Carduelis carduelis), kulczyka ((Serinus serinus), gila (Pyrrhula pyrrhula), dzwońca (Chloris chloris), zięby (Fringilla coelebs), dziwonii (Carpodacus erythrinus), trznadla (Emberiza citrinella), czeczotki (Acanthis flammea), czyżyka (Spinus spinus) czy śnieguły (Plectrophenax nivalis).
Dzięki temu można uzyskać niezwykłe i jedyne w swoim rodzaju ptaki, które pięknie śpiewają i równie dobrze wyglądają. Każdy ptaszek jest oryginalny, niepowtarzalny, o innym ułożeniu ubarwienia piór, w zależności od odziedziczenia genów po rodzicach.
Obecnie hodowcy starają się uzyskać bastardy, które będą zachwycały barwami dziedziczonymi po obojgu rodzicach, w ciekawych ułożeniach oraz będą miały zdolności śpiewu po szczygle. Zazwyczaj używa się samiczki kanarka, która ulega pięknym trelom samca innego gatunku. Należy zaznaczyć, że jeżeli chcemy uzyskać ciekawą mieszankę ptaka egzotycznego z rodzimym gatunkiem musimy uzyskać na to pozwolenie. Dlatego najlepiej jest nabyć szczygła hodowlanego lub jego mutację, dzięki czemu nie mamy konieczności rejestracji w Starostwie Powiatowym i uzyskania pozwolenia. Kanarki można także łączyć z innymi egzotycznymi ptakami, wówczas prawo również nas nie obowiązuje.
Na początku naszych przygód z krzyżowaniem różnych ptaków powinniśmy dobrze zgłębić zarówno cechy charakterystyczne danego gatunku jak i ich wymagania. Ptaki powinny być łączone w obrębie jednej rodziny (łuszczaki), wówczas unikniemy problemu z dokarmianiem zwierząt. Na początek powinniśmy zapewnić podopiecznym odpowiednie warunki, potrzebne będą dwie klatki różnej wielkości oraz duża woliera do gniazdowania.=
Łączenie w pary rozpoczynamy już jesienią. Ptaki powinny być młode, nie powinny jeszcze przejść swojego pierwszego gniazdowania. W większej klatce powinna znaleźć się samica kanarka, może być różnych odmian np. śpiewająca, kolorowa lub kształtna, w zależności od celu naszej hodowli. Najpiękniejsze ubarwienie uzyskuje się przy połączeniu kanarka barwnego z także barwnym szczygłem np. szczygieł syberyjski. Dzięki takiej krzyżówce młode bastardy mogą zaskoczyć nas ciekawym rozmieszczeniem kolorów na skrzydłach i głowie, zaczynając od barwnych plam aż po wzory i intensywne pstrokacizny.
Jeżeli celem naszej hodowli jest uzyskanie ciekawego zestawienia kolorów, powinniśmy dobrać do pary dla szczygła odpowiednio ubarwioną samiczkę, ponieważ to po niej w 80% pisklaki odziedziczą kolor piórek. Jeżeli natomiast chcemy ptaka, który ciekawie wygląda a do tego pięknie śpiewa, dobieramy odpowiednio utalentowanego samca szczygła, który zachwyci nas swoim głosem.
Do klatki z samicą wpuszczamy samca innego gatunku. Ptaki nie powinny mieć kontaktu z innymi, a szczególnie z przedstawicielami swoich gatunków. Pamiętajmy by przez cały okres jesienny i zimowy aż do wczesnowiosennego zaopatrzyć ptaki w pokarm charakterystyczny dla obu gatunków. Jeżeli ptaki przyzwyczaiły się do siebie, nie są agresywne i dobrze razem egzystują na wiosnę (od kwietnia do maja) można je przenieść do woliery, zaopatrzonej w budulec na gniazdo, lub już uwite gniazdko. Musimy zapewnić ptakom intymność, nie powinniśmy zbyt często odwiedzać zwierząt i ich straszyć, gdy w klatce rozpoczną się śpiewy godowe samca, to połowa sukcesu za nami. Gdy samica kanarka ulegnie urokowi samczyka szczygła pisklęta powinny pojawić się po około 2 tygodniach o rozpoczęcia wysiadywania jaj.
Po wykluciu pisklaki dokarmiane są przez oboje rodziców, to bardzo decydujący i niebezpieczny moment w hodowli. Gdy nieuważnie przestraszymy młode, mogą one zacząć uciekać z gniazda, chociaż jeszcze nie potrafią latać, może to skutkować śmiercią całego lęgu. Dzieje się tak, ponieważ w ich genach zapisany jest instynkt przetrwania dzikich ptaków i ucieczki przed drapieżnikami. Młode ptaki bezpiecznie zaczną wychodzić z gniazda po upłynięciu kolejnych 2 tygodni lub nieco później. Szczygły są bardzo dobrymi ojcami, pomagają samiczce w budowaniu gniazda, wysiadywaniu jaj i potem w karmieniu piskląt.
Niestety zarówno samce jak i samice bastardy są bezpłodne. Co prawda samiczka składa jaja, jednak nigdy one nie są zapłodnione. Samiczki można za to wykorzystywać jako mamki, lub do wysiadywania jaj innych gatunków ptaków. Samiczki mają mniej ciekawe ubarwienie niż samczyki, jest bardziej matowe i mniej wyraziste, zazwyczaj bardzo podobne do szczygła.
Samce natomiast z symetrii i upierzenia zbliżone są do szczygła, jednak podbrzusze i głowę mają znacznie bardziej wybarwioną. W Zależności od odmiany matki, mogą mieć czerwone, różowe, pomarańczowe lub żółte podbrzusze i podgardle o dużej intensywności i jaskrawości koloru. Wydają także czysty i piękny śpiew zbliżony do dźwięków wydawanych przez szczygła. Śpiewać powinny zacząć dopiero po około roku, a mistrzostwo mogą osiągnąć po skończeniu 3 lat.
Bastardy są odporne na choroby kanarków i szczygłów, żyją dłużej niż dzikie szczygły, około 15-16 lat. Hodując je warto zaopatrzyć się w specjalne mieszanki do karmienia bastardów. Należy odpowiednio skomponować dietę ptaków by była obfita w pokarm podawany zarówno kanarkom jak i szczygłom. Chętnie jedzą mieszanki jajeczne, owoce i warzywa. Należy pamiętać, że piękne ubarwienie zależne jest od ilości karotenu w pożywieniu podczas wypierzania. W trakcie tego okresu możemy podawać im pokarm zawierający ten barwnik np. marchewkę.
Przedstawiciele tej mieszanki są zazwyczaj spokojnymi, bystrymi ptakami, które szybko i na długie lata przywiązują się do właściciela. Potrafią rozpoznać jego głos i dźwięki przez niego wydawane. Można hodować je z innymi bastardami lub innymi gatunkami ptaków, wtedy są aktywniejsze. Samotne samce w klatce potrafią śpiewać całymi godzinami, co może okazać się na dłuższą metę męczące. Przez hodowców skojarzenia tych ptaków traktowane są jako ciekawostki biologiczne oraz piękna ozdoba woliery 🙂
