Papugi to niesamowite i piękne ptaki. Prawie wszystkie potrafią nauczyć się naśladować dźwięki mowy ludzkiej, co dodaje egzotyki tym wielobarwnym ptakom. Najpiękniejsze z nich zachwycają mnogością barw upierzenia, rozpiętością skrzydeł i pięknym śpiewem. Ptaki te jednak potrzebują specjalnego traktowania, odpowiedniej przestrzeni i temperatury, ponieważ wiele z nich w naturalnych warunkach życie w gorącychm klimacie zwrotnikowych i podzwrotnikowych. Należy zwrócić uwagę także na to, że ptaki z tej rodziny są długowieczne. Poniżej przedstawiamy subiektywną listę najpiękniejszych papug hodowlanych wraz z krótkim opisem każdego gatunku.

6. Papużki faliste (Melopsittacus undulatus)

Ich naturalnym środowiskiem jest południowa część Australii. Należy do małych papug, dorasta do 18 cm, w niewoli żyje około 13 lat, jak na rodzinę do której należy to dosyć krótko, jednak jak na zwierzątko domowe, zwłaszcza niewielki to słuszny wiek. Papużka falista powinna mieć partnera lub większą ilość współtowarzyszy, ponieważ jest to bardzo stadne zwierzę.

Wygląd i ubarwienie

Mnogość odmian papużki falistej powoduje bardzo różnorodne ubarwienie. W naturze jest zazwyczaj zielona, w hodowlanych natomiast przeważa ubarwienie niebieskie (błękitne, turkusowe), spotyka się również zielone, żółte oraz niebiesko-fioletowe lub prawie czysto białe. Od czoła poprzez głowę rozciągają się czarne pręgi, zazwyczaj ogon jest także  w tym kolorze. Charakterystyczne są czarne plamy na obu policzkach.

Usposobienie

Są stosunkowo łatwe do oswojenia, niezwykle aktywne, uwielbiają buszować w zaroślach, dlatego rośliny przypominające krzewy powinny znaleźć się w klatce lub wolierze. Papużki faliste są dziennymi zwierzętami, dlatego od wschodu słońca są ruchliwe, towarzyskie i często ćwierkają. Żyjące w  dużym stadzie mogą być nieco hałaśliwe, jednak ich odgłosy są dosyć przyjemne dla ucha. Należą do ptaków mimetycznych, czyli potrafią naśladować dźwięki zarówno otoczenia jak i człowieka.

Podstawowe wymagania

Klatka lub woliera powinna być dosyć obszerna, zazwyczaj trzyma się w niej kilka osobników, co powinno zwiększyć metraż. Dla pary papug wystarczy klatka o szerokości 80 cm, jednak powinna być ona jak najwyższa by ptaki mogły w niej swobodnie podfruwać. Ptaki można hodować w wolierze zewnętrznej, powinna być ona duża, mieć przynajmniej 3 m długości, powinny się w niej znaleźć konary lub grube gałęzie, na których będą mogły nocować zimą. Papużki wytrzymują mroźne noce, jednak ich schronienie powinno znajdować się w miejscu ciepłym zimą, ale nie słonecznym w trakcie lata. Ptaki codziennie powinny mieć dostęp do świeżej wody i pokarmu. Podstawowym pożywieniem są ziarna zbóż, a także owoce i warzywa.

5. Papauga barabanda- Księżniczka tarczowa (Polytelis swainsonii)

Naturalnie występuje w lasach  południowo-wschodniej Australii. Podobnie jak papużli faliste są stadnymi ptakami, dlatego zaleca się trzymanie przynajmniej dwóch osobników razem. W niewoli dożywają 20 lat.

Wygląd i ubarwienie

Są to spore papugi, które mogą osiągnąć nawet 40 cm długości ciała. Występuje dymorfizm płciowy, samiczki są zielone z niebieskim upierzeniem głowy, za to samiec reprezentuje więcej kolorów m.in. czerwony na szyi i pod gardłem oraz żółte plamy na czole i policzkach. Samiczki mają bardziej krępą posturę i są większe od samców.

Usposobienie

Spokojne i łagodne ptaki. Mogą być płochliwe, jednak chowają się tylko przed obcymi, właścicieli i opiekunów darzą zaufaniem i przyjaźnią. Nie są hałaśliwe i nie niszczą drewnianych elementów w wolierze. Są tolerancyjne, dlatego można je trzymać z innymi gatunkami ptaków. Potrzebują dużo ruchu ze względu na ich żywotność.

Podstawowe wymagania

Ze względu na ich rozmiary, powinny mieszkać w obszernej wolierze. Często i chętnie latają dlatego pomieszczenie hodowlane powinno mieć minimum 3,5m i powinno być dosyć wysokie. Ptaki trzymamy w zewnętrznej zadaszonej wolierze, są odporne na warunki klimatu umiarkowanego, jednak w mroźne dni i noce powinny być zabrane w cieplejsze miejsce. Podstawą paszy są nasiona np. prosa, konopi czy słonecznika.

4. Lorysa górska (lorysa tęczowa) Trichoglossus haematodus

Zamieszkuje wschodnią Australię, Nową Gwineę i wyspy Indonezji. Wielobarwny, mały gatunek papug bardzo przyjaznych człowiekowi, powinny być hodowane po kilka osobników, jednak bardzo oswojona pojedyncza papuga czasami woli towarzystwo człowieka niż innych ptaków. W niewoli dożywają 20 lat

Wygląd i ubarwienie

Ciekawe bogate ubarwienie, zazwyczaj skrzydła, ogon i grzbiet są w kolorze intensywnej zieleni, podgardle może być czerwono-niebieskie przechodzące w żółcień lub zieleń. Głowa jest zazwyczaj ciemnoniebieska ze szkarłatnym dziobem. Kark żółty, jasnozielony lub pomarańczowy. Jest to średni gatunek papugi, dorasta do około 28 cm.

Usposobienie

Szybko uczy się otaczających ją dźwięków i naśladowania mowy ludzkiej. Są przyjazne i towarzyskie, jeżeli posiadamy tylko jedną sztukę, powinniśmy poświęcać jej dużo czasu i uwagi. Ptaki są odważne i ciekawskie, zawsze gdy pojawia się jakaś nowość w ich wolierze od razu podlatują to obejrzeć i zbadać. Bardzo szybko się oswajają, bo uwielbiają być w centrum uwagi, bawią się różnymi przedmiotami.

Podstawowe wymagania

Klatka, czy woliera powinna być częściowo zabudowana oraz posiadać ruszt, ze względu na wodniste odchody. Żywią się mieszanką zbożową namoczoną w mleku, mokrymi owocami (banany, jabłka, winogrona) i nektarem kwiatów. Można podawać przeciery owocowe dla małych dzieci, nie należy jej karmić orzechami i twardym pokarmem. Lorysy powinny nocować zawsze w pomieszczeniach o temperaturze powyżej 0 stopni Celsjusza.

3. Papużki nierozłączki (Agapornis

Swoją nazwę zawdzięczają niezwykle silnej więzi pomiędzy samcem a samiczką. Papugi te tworzą związki monogamiczne, w których przebywają zawsze razem. Mają piękne nie tylko ubarwienie, ale także zachowania – pełnego miłości i oddania związku może się od nich nauczyć każdy człowiek. Są bardzo częstym gatunkiem ptaków hodowlanych w Polsce. Pochodzą ze wschodniej i południowej Afryki.

Wygląd i ubarwienie

Papugi mogą osiągnąć wielkość od 13 do 17 cm. Wyhodowano wiele odmian barwnych tych ptaków. Zazwyczaj u wszystkich odmian występuje przewaga koloru zielonego i żółtego, istnieją także mutacje koloru niebieskiego oraz białego. Ciekawą odmianą jest papużka czarnogłowa, u której występują 3 główne kolory: czarny na głowie, na której odznacza się czerwony dziób, karku i szyi, żółty pod szyją aż do brzucha, oraz zielony na skrzydłach, brzuchu i ogonie.

Usposobienie

Są ptakami towarzyskimi, żyją stadnie, jednak w ich pobliżu zawsze powinien się znajdować ich partner, inaczej zaczynają go nawoływać i przejawiać duży niepokój. Samce mogą zachowywać się terytorialnie, ze względu na obronę samiczki. Bardzo lubią się kąpać, dlatego powinny mieć częsty dostęp do czystej wody. Wypuszczone na zewnątrz klatki siadają na najwyższym miejscu w pomieszczeniu i obserwują okolicę. Są aktywnymi psotnikami, rzadko się zdarza zastać je siedzące w spokoju na konarze.

Podstawowe wymagania

Muszą żyć w parach lub z innymi dużymi ptakami. Nie łączymy ich z małymi ptaszkami innego gatunku, ponieważ będą wobec nich agresywne. Potrzebują dużej klatki i woliery zewnętrznej. Latem trzymamy ptaki na zewnątrz, gdzie mogą swobodnie latać w wolierze, natomiast zimą pozostawiamy je w ocieplanych pomieszczeniach zamkniętych w klatce. Klatka powinna być metalowa, ze względu na małe ale silne dzioby ptaków i upodobanie do niszczenia drewna. Chętnie odżywiają się ziarnami zbóż oraz roślinami zielonymi np. szpinakiem, mniszkiem lekarskim, rzeżuchą itp. Powinno im się zapewnić codzienną zmianę wody na czystą zarówno w poidełku jak i w wanience do kąpania.

2. Rozella białolica (Platycercus eximius)  lub królewska (Platycercus elegans)

Gatunki wielobarwnej, średniej papugi, zamieszkującej Australię i Tasmanię (białolica). Są to terytorialne ptaki, które zimą żyją w małych stadkach po kilka sztuk, a wiosną odlatują w parach. Ze względu na popularność hodowli utworzono wiele odmian barwnych obu gatunków.

Wygląd i ubarwienie

Rozella białolica ma charakterystyczne białe plamy na policzkach, reszta ciała może być różnie ubarwiona, zazwyczaj wszystkie odmiany posiadają przewagę koloru czerwonego (głowa) i żółtego (brzuch), skrzydła i ogon są zazwyczaj wielobarwne z jasnymi końcówkami lotek. Dorastają do 34 cm. Rozella królewska ma intensywne czerwono-niebieskie ubarwienie, jest nieco mniejsza od swojej kuzynki osiąga wielkość około 32 cm. Oba gatunki żyją około 25 lat, jednak papuga królewska może przeżyć nawet 35 sezonów.

Usposobienie

Rozelle polecane są doświadczonym hodowcom i miłośnikom papug. Mają dosyć trudny charakter, są bardzo aktywne, jeżeli nie spożytkują swojej energii na zabawie czy lataniu, mogą stać się męczące i niszczycielskie. Są dosyć hałaśliwe. Rozelle trudno jest oswoić, proces ten postępuje bardzo długo. Powinno się ją szkolić od pisklaka. Same jedynie powtarzają melodie lub charakterystyczne dźwięki z otoczenia, trudno jest je nauczyć nawet kilku słów.

Podstawowe wymagania

Rozelle to ptaki typowo nadające się do woliery. Potrzebują dużo przestrzeni, bok klatki powinien wynosić 1,5 m i więcej, na jedną parę. Sprzyjają im duże pomieszczenia, o długości 4 m, gdzie swobodnie mogą latać i rozrabiać. Są odporne na warunki klimatu umiarkowanego, dlatego w ciągu roku, mogą przebywać ciągle na zewnątrz. Powinniśmy zapewnić im odpowiednio dużą ilość wody do kąpieli, bo są to prawdziwe czyścioszki. Spód woliery wysypujemy piaskiem, by mógł wchłonąć odchody. Są wszystkożerne, mogą pożywiać się zarówno nasionami jak i drobnymi owadami i ich larwami.

1. Ara

Jest to rodzaj dużych ptaków z rodziny papugowanych. Najpiękniejsze przedstawiciele Ar to gatunki Ara ararauna- zwyczajna, Ara chloropterus- zielonoskrzydla, Ara macao- żółtoskrzydła. Papugi te pochodzą z Ameryki Południowej głównie z Boliwii i Brazylii oraz z Meksyku i zamieszkują lasy tropikalne. Należą do długowiecznych papug, żyją około 60-80 lat, więc decyzja o ich posiadaniu musi być poprzedzona bardzo wnikliwą analizą naszej sytuacji i możliwości.

Wygląd i ubarwienie

Wszystkie gatunki ar mają mocny, masywny dziób i są dużymi ptakiami, długość ich ciała może dochodzić nawet do 95cm. Poszczególne gatunki różnią się ubarwieniem. U Ary zwyczajnej przeważa kolor żółty oraz turkusowy, ma charakterystyczny czarny dziób, oraz pręgi na policzkach i pod oczami. Ara zielonoskrzydła ma biały dziób, czerwoną głowę, szyję i brzuch oraz zielono-niebieskie skrzydła. Ara żółtoskrzydła wykazuje najbardziej zróżnicowane ubarwienie. Oprócz żółto-czerwono-niebieskich skrzydeł, charakteryzuje się czerwoną głową i brzuchem z białymi policzkami, czarnym podgardlem i białym dziobem. Ma największa rozpiętość skrzydeł ze swojego rodzaju – około 1m.

Usposobienie

Są to głośne, skrzeczące ptaki, naśladujące mowę ludzką. Wydają z siebie różne dźwięki np. piski, warczenie itp. Ary żółtoskrzydłe, bo zazwyczaj te przeważają w hodowlach, są towarzyskie i rodzinne. Gdy tęskni za właścicielem lub partnerem może wielogodzinnie skrzeczeć i krzyczeć, w stresujących sytuacjach są bardzo hałaśliwe. Mają dosyć trudny charakter, jeżeli się obrażą, mogą przez kilka dni siedzieć napuszone lub nie przyjmować pokarmu. Najlepiej zapewnić im zewnętrzną, przestrzenną wolierę, gdzie będą mogły prezentować swoje przepiękne ubarwienie w locie. Nadają się także do domów, jednak ze względu na hałaśliwy styl bycia raczej nie nadają się do mieszkań, bo mogą przeszkadzać sąsiadom.

Podstawowe wymagania

Klatka czy woliera dla ary musi być zrobiona z solidnych i grubych materiałów. Para rozmnaża się w niewoli dopiero przy wymiarach klatki 6x6x3 m, gdzie musi mieć zapewnioną budkę lęgową. W wolierze powinno być kilka dużych konarów, ale głównie ma to być duża przestrzeń do rozpostarcia skrzydeł. Powinny mieć także pomieszczenie ochronne, gdzie mogą się schronić przed nieodpowiednimi warunkami pogodowymi. Papugi można karmić nasionami, owocami, orzechami, zielonką, sucharami i bułkami, chętnie podjadają młode pączki i pędy drzew owocowych.

Która z papug przypadła Wam do gustu? Dla nas wszystkie są przepiękne! Macie jakieś doświadczenia, z k†órymś z tych gatunków?